UBA logo
RST banner
New-RST-logo

Amateur radio info
Uit het leven van Marconi. 'De eerste radioamateur'
Marconi2 Marconi Guglielmo werd geboren in Italie op 25 april 1874. Zijn moeder Jameson Annie was afkomstig uit een welbekende Ierse familie en zijn vader Marconi Guiseppe was een welstellend burger van Bologna. In zijn jonge jaren reisde hij veel, omdat hij zijn moeder op haar buitenlandse reizen vergezelde. Thuis genoot hij privé onderwijs. Toen hij later de universiteit bezocht bleek algauw dat zijn vooropleiding te kort had geschoten en hij sloot zijn opleiding af zonder enig diploma. In villa Griffone, een buitengoed van Marconi deed de jonge Guglielmo zijn eerste proefnemingen. De jonge was zeer geïnteresseerd in de natuurkunde en de experimenten van Hertz Heinrich. Deze Duitse wetenschapper had recent aangetoond dat elektromagnetische golven op meters afstand konden gedetecteerd worden. De experimenten van Hertz bestonden uit het scheppen van een elektrische ontlading over een vonkbrug in het zendercircuit. Deze vonkoverslag bleek in staat om in een nabijgelegen circuit eveneens een vonkoverslag teweeg te brengen, weliswaar veel zwakker dan de eerste. In 1894, toen Guglielmo twintig was, begon hij de proeven van Hertz na te bootsen op de zolder van villa Griffone. Marconi realiseerde zich dat de door hem gehanteerde methode om de zender-vonk te detecteren niet erg gevoelig was. Om dit te verbeteren construeerde hij een door de Fransman Edouard Branly uitgevonden coherer ( Zie tekst onderaan: Werking Coherer). Hij was echter niet tevreden met de prestaties van deze coherer. Hij testte verschillende metaalkombinaties uit om de buis te vullen en ontdekte al spoedig een veel betere samenstelling. Al vrij snel was Marconi in staat om behoorlijke afstanden te overbruggen . Bij vele proefnemingen bediende hij de zender zelf en stuurde een van vaders bedienden het veld in met de ontvanger. Indien er een signaal werd ontvangen werd er met een vlag gezwaaid. Raakte de ontvanger buiten het gezichtsveld, dan vuurde de bediende een geweer af om de ontvangst te bevestigen. De jonge Marconi was ervan overtuigd dat hertzgolven over een langere afstand konden worden waargenomen. Indien dat zou lukken had hij ook het middel gevonden om draadloos te telegraferen. Op een dag in 1895 had hij de elektroden van zijn toestel verbonden met blikken platen,de ene opgehangen in een bamboeraam en de andere plat op de grond. Hij stelde vast dat de golven op die manier veel verder reikten, vooral wanneer hij dezelfde opstelling gebruikte aan de kant van de ontvanger. De vertikale antenne of nu nog Marconi antenne was uitgevonden. Dankzij deze uitrusting slaagde Marconi erin een verbinding over een afstand van 2,4 km tot stand te brengen. De draadloze telegrafie was geboren. Het Italiaanse Ministerie van Post en Telegrafie had weinig interesse en Marconi was teleurgesteld. Toch verloor hij de moed niet. Dankzij de relaties aan moederszijde in de Britse zakenwereld, kon Marconi zijn uitvinding verder uitwerken. In 1896 trokken ze naar Londen, waar Marconi en zijn moeder verwelkomd werden door een neef die zelf ingenieur was. Deze zorgde voor een introductie bij A Campbell Swinton en regelde een demonstratie voor William Preece, hoofdingenieur van het Britse Post Office. Preece was zeer onder de indruk, maar de bureaucratie maakte dat het Post Office niet bepaald snel was met toezeggingen. Intussen had Marconi al heel wat demonstraties gegeven en de pers reageerde positief. Daarom besloot hij om zelf een bedrijf te starten, de Wireless Telegraphy and Signal Company Ltd. Het oprichten van deze onderneming stelde Marconi in staat om geld te lenen om verder onderzoek te doen. De volgende projecten lieten niet lang op zich wachten. Eind 1897 had hij enkele masten van 40 m hoogte opgericht bij het Needles Hotel op het eiland Wight. Zodoende kon hij tests uitvoeren van op een boot op de Solent. Op die manier overbrugde hij afstanden van ruim dertig kilometer. Een volgende doelstelling was het realiseren van een internationale verbinding. In 1899 zette Marconi stations op in Wimereux, nabij Bologne in Frankrijk en in South Foreland in het Engelse Kent. Doordat de testsignalen ook werden opgepikt in de fabriek van Chelmsford, kwam Marconi er toevallig achter dat radiogolven niet gebonden zijn aan een zichtverbinding, zoals tot dan toe werd aangenomen. Door deze laatste ontdekking maakte Marconi prompt plannen voor proeven over nog grotere afstanden. Als hij kon bewijzen dat er met zijn methode communicatie mogelijk was vanaf de wal naar schepen in de Atlantische Oceaan, dan zou er immers een heel nieuwe markt open gaan. Hij besloot een experiment te wagen om de Atlantische Oceaan te overbruggen. Dit was technisch en financieel een niet geringe uitdaging. In 1901 begon hij met een eerste station op te zetten in de plaats Poldhu in het Engelse Cornwall. Het station bestond uit een ring van twintig masten van elk zestig meter hoog, waartussen de draden werden gespannen die als antenne fungeerden. Uiteraard werd aan de andere kant van de oceaan in Cape Cod in de Verenigde Staten eenzelfde opstelling geplaatst. Echter door de harde wind werden beide antenneparken vernietigd. Marconi liet zich niet afschrikken door deze tegenslag. Hij herbouwde het station in Poldhu nu kleiner en robuuster. Het station aan de overkant werd opgesteld in Newfoundland in Canada, teneinde de afstand iets te verkorten. Helaas was het weer in Newfoundland bar slecht zodat de ontvangstantenne klapperde in de wind en de ontvanger moeilijk af te stemmen was. Door het gebruik van een zelfherstellende coherer en een gevoelige koptelefoon konden Marconi en zijn assistent de vanuit de overkant van de oceaan uitgezonden letter 's' opvangen. Dit nieuws werd enthousiast onthaald door de pers en Marconi werd gevierd als een held. Marconi had nu bewezen dat het mogelijk was om de Atlantische Oceaan draadloos te overbruggen.Marconiship Om een echte trans-Atlantische verbinding te maken zette hij een nieuw station op in Cape Breton Island in Canada. Maar ook hier speelde de antennebouw hem parten. Toen hij kort daarna in Engeland een nieuwe antenne testte, merkte hij dat een op de grond liggende draad een beter signaal oppikte als die in de richting van de zender wees. Na het nodige onderzoek leidde dit tot de omgekeerde 'L' of de zogenaamde Marconi antenne. Marconi pastte dit antennetype toe in alle installaties. Het was ondertussen duidelijk dat er betrouwbare communicatie mogelijk was tussen schepen op zee en het vasteland. Het aantal zend-en ontvangstinstallaties groeide dan ook gestaag. De eerste commerciële installatie op een koopvaardijschip werd in 1900 in gebruik genomen en in 1902 waren er al zeventig schepen mee uitgerust. Rond 1910 was dit aantal al gegroeid tot 250. Door het gebruik van een door Marconi uitgevonden magnetische detector werden de installaties heel wat gevoeliger en boekte de Marconi's installaties een flinke voorsprong ten opzichte van de concurentie. De eerste lange afstand communicatiesystemen maakten gebruik van zeer lange golflengten. Rond 1920 werden er echter proeven gedaan om met kortere golven te werken. Ook Marconi installeerde in 1923 een kortegolfzender in Poldhu en voer de oceaan op met zijn ontvangstapparatuur. Hij stelde vast dat de signaalsterkte aanvankelijk terug liep, maar dat op een afstand van ongeveer 4000 kilometer de ontvangst beter was dan van de lang golf signalen. Endat terwijl de kortegolfzender veel minder vermogen had. Het gevolg was dat heel wat organisaties gingen gebruik maken van deze banden. De Britse regering had behoefte aan een netwerk van stations om een betrouwbare verbinding te krijgen met de overzeese gebieden. De firma Marconi installeerde het netwerk in betrekkelijk korte tijd. Ofschoon de technologie heel nieuw was, bleek het geïnstalleerde systeem heel betrouwbaar en bleef gedurende veertig jaar in gebruik. Marconi zette echter de proefnemingen verder. Aangezien de nieuwste elektronenbuizen hogere frequenties aankonden slaagde Marconi erin met golflengten tot één meter te werken. Om de bruikbaarheid van deze nieuwe frequenties te bewijzen installeerde hij een verbinding tussen het Vaticaan en Castel Gandolfo, de zomerresidentie van de paus. gmarconi In zijn latere leven werd hij verkozen tot senator en ondernam tal van diplomatieke missies voor zijn land. Zijn laatste jaren werden echter overschaduwd met gezondheidsproblemen. Hij stierf in juli 1937 op de ouderdom van 63 jaar. Op de dag na zijn dood werden uit respect alle radio-uitzendingen wereldwijd twee minuten onderbroken. Marconi won de Nobelprijs Fysica in 1909. Erevoorzitter van de Associazione Radioamatori Italiani ( A.R.I.) van 1927 tot 1937. Werking Coherer: Uitgevonden door de Fransman Edouard Branly en later in een voor radiogolven bruikbare vorm gegoten door Sir Lodge Oliver een Engelse onderzoeker. In principe bestaat een coherer uit een glazen buis gevuld met metaalvijlsel. Aan de uiteinden van de buis bevinden zich elektroden. Normaal is de weerstand tussen beide elektroden zeer hoog. Wanneer er echter een vonkoverslag wordt gedetecteerd, gaat het ijzervijlsel samenklitten of coheren en vormt een laagohmige baan tussen de elektroden. Daarna dient het vijlsel weer te worden verspreid of gedecoheerd door middel van een tik tegen de buis.
You can visit us every wednesday and friday,
from 20u, in our shack:

Campus Saffraanberg
Kazerne Kolonel Vlieger Renson
Blok 13 lokaal A -1.42
Luikersteenweg 371
3800 Sint-Truiden

Find our location with the following  map.
Wednesday evening:
tinkering, measuring, soldering etc.

Friday evening:
activation of our clubstation ON4RST or meeting on the first friday of the month.

Club frequency: 145,275 MHz (FM)
Best viewed with a min. resolution of
1024x768 and IE8 or higher.

© RST en RST vzw

Contact